معایب مدیریت کهنسال در نظام اداری ایران

رویش نیوز: هرچند خلاقیت و مدیریت از عناصر توسعه هرکشور است.ونمی توان کل مدیران با سابقه را فاقد توانایی و خلاقیت دانست.اما به طور کلی تحول مدیریتی نقطه عطف جهت پیشرفت هر جامعه است.لذا تلفیق مدیریت جوان و جدید با مدیریت قدیم می تواند دومینوی قوی جهت مدیریت در کشور بود. در این مقوله برخی  معایب مدیریت کهنسال را تیتر وار آورده ایم:
ایجاد انحصار فکری و مدیریتی : تصمیم‌ها فقط بر اساس تجربه‌های قدیمی گرفته می‌شود و نگاه‌های تازه جایی برای بروز پیدا نمی‌کنند.

کاهش توان ریسک‌پذیری : مدیران سالخورده معمولاً محافظه‌کارترند و تمایل کمتری به آزمون و خطای روش‌های نو دارند.

فرسایش انگیزه در نسل جوان : وقتی فرصت رشد به جوانان داده نشود، مهاجرت نخبگان و بی‌انگیزگی نیروهای توانمند تشدید می‌شود.

عدم تسلط به فناوری‌های نوین : ضعف در شناخت و بهره‌برداری از ابزارها و نرم‌افزارهای مدرن باعث کاهش بهره‌وری و ناتوانی در مواجهه با چالش‌های پیچیده می‌شود. و در نتیجه فقط بصورت نمایشی و بعضا سلبی با فناوری های جدید مواجه می شوند

کندی در تطبیق با فناوری و تحولات جهانی : استفاده از روش‌های سنتی در دورانی که سرعت تغییرات سرسام‌آور است، کشور را عقب می‌اندازد.

ادامه یافتن چرخه بروکراسی فرسوده : تغییر نکردن سبک مدیریت باعث می‌شود ساختارهای ناکارآمد اداری همچنان باقی بمانند.

بی‌اعتمادی اجتماعی : مردم وقتی می‌بینند مدیران تغییر نمی‌کنند، احساس می‌کنند سیستم بسته است و امید به بهبود کاهش می‌یابد.

هدررفت سرمایه‌های ملی : منابع کشور صرف روش‌های ناکارآمد می‌شود و بازدهی آن‌ها پایین می‌آید.

در نهایت، ماندگاری بیش از حد مدیران کهنسال، یعنی قفل شدن کشور در گذشته و محروم شدن از فرصت‌های آینده.

✍️ حسیـن رحمانـی